Ironman 70.3 by Blikken Duffy

Een verslag van onze Ironmanverslaggever:

Zondag 5 augustus 2007, de dag waar het al vanaf het begin van het jaar om gaat. Trainingen altijd zonder problemen kunnen doen, geen blessures en zo. Misschien wat meer moeten lopen, dat was dikwijls het eerste wat ik liet vallen. Looptrainingen zijn ook de zwaarste en ik vreesde dan om oververmoeid te raken. Dikwijls gevoeld dat ik op het randje zat van wat ik aankon.
En eigenlijk ging ik liever zwemmen, dat klinkt heel gek, voor iemand die 3 jaar geleden geen 100 m ver raakte.
De dag zelf begon niet schitterend, om 3 uur moeten opstaan om naar 't WC te gaan, tot 2 keer toe. Zenuwen ? Ik zou later nog met hetzelfde probleem te maken krjgen. Maar daarover later meer.
Maar verder geen problemen, we waren op tijd daar en ik was niks vergeten ( :-} ).
Voor de start riep de omroeper nog : "triathlon is a party". Stevig feestje dan toch. Hoe het zwemparcours juist liep, had ik vooraf niet goed door, het bleef precies maar duren. Maar gelukkig geen slagen of stampen gekregen onderweg. Ook heel tevreden met m'n zwemtijd. Aan de resultaten te zien ben ik als 650ste uit het water gekomen. Dus een goei 200 zwemmers achter me gelaten. Ik was zelfs voor de Guy Vermeulen (de voze) uit het water. Ik ben met het fietsen redelijk lang bij hem kunnen blijven, maar na een goei 30 km is hij er vandoor gegaan. Het fietsen ging ook best lekker. Lang een gemiddelde van rond de 34 gehad. De laatste 30 km waren erg. Sterk windop en ik zat niet goed op m'n fiets meer. Aangekomen met een gemiddelde van bijna 31 en ongeveer 120 atleten ingehaald.
Aan het lopen begon ik heel goed. Ik ging Jan Cools voorbij die al een paar ronden had gelopen waarschijnlijk en net in een dipje zat of zo, anders ga ik hem niet voorbij. Ik heb hem nog gezegd om een tandje bij te steken. Een beetje verder stond ik dan aan de kant, met krampen in m'n hamstrings. Zeer pijnlijk. Echt op m'n tanden moeten bijten van de zeer. Wat gestretcht en dan kwam er iemand uit het publiek te hulp. Die heeft me verder geholpen en na een paar minuten was het beter. Misschien was het wel gewoon haar schoonheid die me er bovenop hielp. Terug vertrokken dus, efkes al wandelend, en ik voelde dat het wel terug goed zat. Toch nog het tempo matig gehouden, nog eens hetzelfde voelen wilde ik echt wel vermijden. De engel uit het publiek nog eens tegenkomen daarentegen... Zondagavond laat in de Far-West was ze meer dan welkom geweest, toen kreeg ik opnieuw een kramp. Dat is een soort pijn dat je niemand toewenst, ze zetten er precies een klem op. Maar later die avond kwam ik een andere aangename verschijning tegen, dat maakte veel goed.
Na de krampen heb ik een redelijk tempo kunnen blijven lopen, het was wel afzien. Ik heb wel effe gevreesd dat ik zou moeten opgeven hebben. Ik ben dieper gegaan dan andere jaren. Het was zware kost. Vorig jaar was het ook heel warm, maar toen was het de weken ervoor ook al heel warm geweest, nu was het misschien wel de warmste dag van het jaar met voor de rest een mager zomerke. Na 15 km begonnen m'n darmen te protesteren. Dan ben ik café Beveren maar binnen gelopen om daar op de pot te gaan zitten. Gelukkig moest ik niks consumeren, want geld had ik ni mee. Ik zal er een van de dagen wel eens iets gaan drinken. Volgend jaar pak ik een hele pot Imodium van tevoren, want dat is elk jaat hetzelfde. Uiteindelijk een looptijd van meer dan 2 uur, toch een 80 atleten ingehaald met het lopen. Sommigen heb ik wel 3 keer elke keer opnieuw ingehaald. De boodschap voor volgende jaar is dus : meer looptraining, zonder de rest te verminderen.
80 % tevreden dus over de prestatie, de reden voor die andere 20 % is bekend dus daar valt aan te werken. En 100 % trots voor de rest, als je ziet hoeveel er afhaken. In elk geval 200 % content toen de finish achter me lag.
Van de +/- 850 starters staan er uiteindelijk 650 aan de eindmeet. Een 20 % haalt het niet, om wat voor reden dan ook. Niet helemaal tevreden zijn is de beste motivatie denk voor de volgende keer. Het is dat die volgende keer pas volgend jaar is.
Stilaan begon het idee bij me te spelen om een volledige triathlon te doen over een jaar of 2. Na Antwerpen twijfel ik daar toch aan. Dan zal er toch nog veel moeten getraind worden.
Heel jammer wat er met de Kris gebeurd is. Het kan iedereen overkomen. Hopelijk is hij snel terug beter. M'n krampen zijn niks tegen zijn blessure.
Hopelijk staan er volgend jaar terug 2 of nog meer FAT-ers aan de start.
Nog ne merci aan den Tijl en z'n bende, Weusje, pa en zus en iedereen die gesupporterd heeft en bevoorraad. En voor iedereen die meegedaan heeft en op een of andere manier heeft meegeholpen.
Intussen is het weeral dinsdag en gaat den dezen al terug zwemmen na dit verslag, op 't gemakske. Ik zou precies al terug zo ne wedstrijd willen doen. Maar dat zou nu toch nog niet goedkomen. Nee, het is heel die sfeer errond, dat is toch iets wat je niet dikwijls meemaakt. De goesting is er al terug, dat is een goei teken.
En zaterdag in Wuustwezel gaan we ons amuseren.

Op verzoek van de lezers onderteken ik met

Blikken Duffy (zondagavond was het meer Kartonnen)