Ironman 70.3 Antwerpen (1,9 - 90 - 21)
1. Bart Aernouts - 3u45'37
2. Axel Zeebroek - 3u48'25
3. Markus Fachbach - 3u54'31
...
144. Peter Vermeiren - 4u43'55
182. Koen Van Dijck - 4u49'03
205. Ken Joris - 4u50'52
310. Filip Vermeiren - 5u00'38
743. Koen Van Velthoven - 5u39'15
...
1124. Francois Delvaux - 7u43'15 (en tallozen DNFers)
Stuk voor stuk prachtige prestaties!
zondag, juli 24, 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
9 opmerkingen:
Blijkbaar zijn de tijden algemeen iets trager dan vorig jaar maar niettegenstaande toch weer puike prestaties. Toppie. Naar verluid zijn er zelfs enkele die de bloemencorso opofferen voor het Ironman 70.3 World Championship in Lake Las Vegas op 11 September 2011! tja.. ik kan al lang niet meer volgen...waar eindigt dat met die FATters!!!???
24 juli 2011 zou men eerste IM 70.3 worden. Om zeven uur vertrokken met de FAT bus richting Antwerpen. Om elf uur 20 het galgenweel in voor 1.9 km zwemmen, na een dikke 32 minuten stond ik weer langs de kant. Het zwemmen was heel goed meegevallen. Dan de fiets op voor 90 km strijden met de strakke wind in het havengebied. Toen ik aan de 2de wissel kwam, voelde ik al dat er al vele krachten opgebruikt waren. Maar het vertrouwen voor het lopen was groot dus dat mocht geen problemen geven. Dit draaide echter anders uit, vanaf de eerste kilometers had ik last van maagkrampen. Telkens ik een beetje wilde versnellen, moest ik bijna stoppen van de pijn. Dankzij de steun van de supporters toch doorgebeten en hopen dat de krampen zouden weggaan. Dit was echter niet het geval, tijdens de 2de loopronde een sanitaire stop ingelast maar ook dit hielp niet veel. Een mooie tijd had ik toen al lang uit m'n hoofd gezet en nu was finishen het enige doel. Dankzij de talrijke aanmoedigingen langs de lijn toch de eindmeet gehaald; waarvoor dank! Voorlopig geen gels en energiebars meer voor mij! Gelukkig zijn die op de Sterke Peer niet nodig.
Om kwart na 7 stond de FAT bus klaar om me op te pikken richting IM 70.3. Goed op tijd ginder dus op t gemakske alles klaargezet en mekaar nog wa zenuwachtig gemaakt. We startten in waves, Fili en ik mochten 10 min na Koen en Koen t water in voor (voor mij)t lastigste onderdeel. Al bij al toch 2 km redelijk crawl gezwommen, al werd toen aan de tijd al duidelijk dat de wind vandaag een belangrijke rol zou spelen. Fili kwam in mijn zog t water uit maar wisselde een stuk sneller. Motivator eerste klas, riep hij nog na dat hij al weg was. In een razende vaart erachter met de ambitie hem zo lang mogelijk in t vizier te houden. In Zwijndrecht was er immers geen houden aan en vorige week met de Ketting reed hij ook de kasseien uit de straat. Tegen 65km/u de konijnenpijp naar beneden, toen plots de ambulance met zwaantjes voorbijstoof. Wat op t laagste punt was gebeurd hoop ik nooit in mijn leven nog te zien. Je verdringt die gedachten en denkt dan dat t wel goed komt. Focus terug op de Fili die ik aan de Metropolis langs rechts voorbij bochtte. Parcourkennis Fili... In de 80 km die volgde was t regelmatig haasje over wat t eigenlijk wél extra tof maakte en volgens mij er ook voor zorgde dat we beide als een speer gingen. Naast de profs die aan hun tweede ronde begonnen als wij aan t keerpunt kwamen werden we misschien door een tiental fietsers gepasseerd, voor de rest hebben we er met hopen voorbijgevlamd. Onderweg kon er nog een zwanske vanaf en de Fili bleef lachen: fysiek zat het goed. Na t laatste gebeuk tegen de wind en op de bruggen (leken wel heuvels) in rechte lijn naar t stad, waar ik toch nog enkele meters voor Fili aan de wissel kwam. Op t gemak gewisseld en zoeken naar de juiste loopsnelheid. Glimlach op t gezicht voor de supporters en een stapke sneller de grote markt over. Aan t eind van de Brouwervliet kwam ik de Koen tegen die blijkbaar de man met de hamer was tegen gekomen. Geprobeerd wat op te beuren maar dan vollen bak weer door (hij moest zijnen tweede adem es vinden en de Fili zou er ook rap zijn). De voorlaatste ronde is de zwaarste: alles doet pijn en t is nog wel wa lopen dan. De laatste ronde: op adrenaline en met de hulp van de supporters doorbijten. De glimlach van de Mad Max bij t omhangen van de medaille zegt eigenlijk alles. Fantastische hoogdag, nen dikke merci aan t gezinneke da ze me de ruimte gegeven hebben om te trainen, voor de pasta de laatste week en voor t supporteren en ook aan de talrijke supporters met een FAT hart: heb t al eens gezegd, die aanmoedigingen helpen beter dan een gelleke.
Fili, merci voor de wedstrijd in de wedstrijd en me op t eind voor te laten > vind t schitterend dat je met je broer naar Las Vegas kan! Laat daar ook maar eens zien uit wa hout dat de FATers zijn gesneden.
Nu even bezinnen wat de volgende uitdaging kan zijn...
Grts
Ouwe Joris
Proficiat aan alle fat deelnemers , sterk bezig heren.
Groeten uit het regenachtige zuiden
Stijn & ils. Peter & ingrid
proficiat aan allen.
RS
Sterke prestaties in Antwerpen en veel succes in Vegas!!
weeral een sterke prastatie van iedereen.
de fleer
Toch nog effe een klein verslagske na een week recuperatie en bezinning in de zon.
Voor de derde keer aan de start van den 'halve'. De training was goed verlopen dit jaar. Geen noemenswaardige blessures (uitzonderlijk!) en resultaten in de voorbereidende stratenlopen waren nog nooit zo goed geweest. De form zat goed dus. Ik had het dan ook in mijne kop gestoken dat ik den halve triathlon gerust nog wel wqt sneller kon dan vorig jaar.
Dat was buiten het weer gerekend. Veel wind en toch wel friskes voor den tijd van't jaar.
Het zwemmen is wat het is. Gene vette. Dus geen commentaar.
De wissel dan. Ik had lekker veel kleren klaar gelegd, want ik wou gene kou lijden dit jaar. Dit verklaard waarom ik ne wisseltijd van bijna 6min heb. (+ een plaske gedaan).
Dan vol vertrouwen op de fiets om direkt tot de conclusie te komen dat er geen sprake kon zijn van een sterke tijd dit jaar. Wind pal op kop de eerste 20-30 km en de moed pal in de schoen. Na windop komt windaf natuurlijk, maar dan rijdt ge ook a bloc natuurlijk om de verloren tijd in te halen. Ik heb er eigenlijk niet veel plezier aan beleefd, die 90 km.
Normaal komt dan mijn sterkste onderdeel, maar ik had er eigenlijk niet veel goesting in. Ik was helemaal leeggefietst.
Ondertussen waren de eerste supporters gespot, dus ge blijft toch maar lopen dan... de zon kwam er zelfs door. Achteraf bekeken heb ik niet zo slecht gelopen. Mijn tijd was ok, maar ik had toch liever dat tandje bij kunnen steken.
Maar ja, waar zagen we over? Ondertussen het tragisch nieuws vernomen en alles toch in een ander perspectief gezet. Ik was blij dat ik weer mocht meedoen en finishen.
Bedankt aan de supporters voor de steun en proficiat aan de ander Fatters (op wie de wind pprecies minder vat had)
groeten
Knap gedaan kerels! Leuke verhalen om te horen achteraf. Het kriebelt dan ... volgend jaar ben ik erbij (hopelijk) :-)
Een reactie posten