1. Kris Coddens - 2u33'35
2. Sam Osborne - 2u34'41
3. Francois Carloni - 2u38'10
...
24. Kris Driessens - 2u54'35 (1° veteraan 1)
123. Maarten Joris - 3u24'02
196. Bart Anthonissen - 3u38'46
200. Koen Van Dijck - 3u39'00
206. Tom Van Beeck - 3u40'27
282. Dirk Van Dyck - 3u54'07
313. Dries Van Velthoven - 4u04'03
422. Benny Carvers - 4u39'19
473. Stijn Bogaerts - dnf
...
540. Mika Zeghnouf - dnf
7 opmerkingen:
Al lang aan het aftellen, en eindelijk was die dag er. Vanaf de eerste week van januari elke week in de Wezenberg om baantjes te trekken.... tot ergens in februari. Een schouder waar ik ooit eens op gevallen ben begint tegen te sputteren en nadien ben ik niet meer tot in het zwembad geraakt. Ik moet zeggen dat ik er niet naar uit keek om 1.500m te zwemmen, maar gewoon de triatlon op zich spreekt me aan. Ik weet intussen ook wel dat voor mijn zwemtrainingen van mij geen betere zwemmer gaan maken, maar het is wel goed voor het vertrouwen.
Toen we deze week vernamen dat het zwemmen werd afgelast, was ik wel kwaad. Daarvoor was ik niet ingeschreven, ik wou een XTERRA meedoen, geen dure duatlon. Gelukkig pepte iedereen elkaar wat op en we keken er allen naar uit.
Om 8u00 vertrokken we in Loenhout. Op die manier hadden we meer dan genoeg tijd om de wedstrijd ter plaatse voor te bereiden. Elkaar dan zenuwachtig maken over de bandenkeuze, de luchtdruk, het eten, ... dat hoort er allemaal bij. Op die momenten zie je wel dat iedereen er anders naar toe leeft (Dirk met zijn grote pot pasta pesto, KaDee die zenuwachtig rondjes fietst, ...).
Rond (niet stipt) 13u30 werd dan het startschot gegeven van onze wedstrijd. Ik maak me in één keer de bedenking dat mijn rechterknie weer wel kan opspelen door dat vele lopen. Ach, we zien wel waar we stranden. Ik probeer bij Dirk en Benny aan te pikken, maar dat gaat me net iets te snel. Benny blijf ik lang zien, Dirk verdwijnt stilaan uit mijn gezichtsveld. In de laatste klim kom ik tot bij Benny en quasi samen gaan we de wisselzone in. Ik zie Dirk zijn helm opzetten en begin dus met een achterstand (mede door mijn hele langzame wissel).
Op de fiets gaat het van geen kanten, overal getaffel waar dat niet moet, geen grip, ... pffff, was het nu maar één ronde ipv twee. Enkele wandelpassages (aanschuiven) en enkele glibberige afdalingen verder, wordt het deelnemersveld wat uitgerekter. Als een volleerd MTBer zie ik Dirk als bijna enige een steile klim oprijden, zijn verbazing is wel groot als ik op de top bij hem aansluit. In die klim, ben ik ook Dries gepasseerd. Dirk pikt niet aan en ik zet mijn inhaalrace verder. Niet veel later kom ik Stijn tegen. Hij heeft problemen met de body van zijn achterwiel en ik hoop maar dat hij kan uitrijden. De tweede ronde is veel beter, hier kan ik langer blijven rijden, is het schuiven minder maar blijf ik mensen inhalen. In één keer komt Koen aansluiten... Tiens, van waar komt hij? De andere mensen kijken maar raar als wij in volle beklimming rustig een praatje aan het maken zijn. We hebben hetzelfde tempo en rijden samen een stukje verder. Op een steile klim moet Koen voet aan grond zetten en nadien heb ik hem tijdens het fietsen niet meer gezien. In een afdaling zie ik Tom aan de kant staan met een lekke band, maar gezien ik zelf niets bijheb, kan ik hem niet helpen. Amai, ik rij hier momenteel als derde FATter rond. Hopelijk hou ik dat tot het lopen vast. Waar ik dacht dat ik goed aan het doseren was, moet ik in de beklimming naar de Citadel vaststellen dat mijn benen veel minder fris voelen dan in de eerste ronde.
De tweede wissel gaat veel beter, maar het lopen niet. Zoals ik wel meer voor heb in duatlons, je wil wel harder maar het lukt niet. Gelleke binnen, water en een watermeloen en we kunnen verder. Ik word langs alle kanten voorgestoken, maar het lastige is dat ik niet weet of ze in de eerste of tweede ronde zitten. Het zijn er veel die me voorbijgaan. Deze loopronde kan ik bijna volledig blijven lopen, maar eigenlijk is nu mijn XTERRA pas begonnen. De knie begint zich te laten voelen maar ik besluit te blijven lopen tot het niet meer gaat. Bij het ingaan van de tweede ronde informeer ik naar de positie van Koen. Ik had hem immers al verwacht. Ruth weet me te vertellen dat hij nog wel een eindje achter is. Een beetje verder kruis ik Tom, dju, als hij 'full gaz' loopt, dan haalt hij me wel bij. Deze ronde is veel lastiger, op de trappen begin ik te stappen, op de steilste stukken lukt lopen niet meer. Het gaat hier continue op en af. Net voor de laatste afdaling komt Koen bij me aansluiten. Hij zit stikkapot zegt hij van mij bij te halen. Jaja, dat zal wel. Ik zit ook kapot en Koen gaat er over. Ik probeer nog op mijn tanden te bijten (daar zijn foto's van denk ik) en loopt het kleine gaatje terug dicht. Koen wil samen over de finish lopen, maar ik wil derde FATter worden en kan nog net sprinten. Ik ga nog wel uit de voorlaatste bocht, maar kom als 197ste van de 540 vertrekkers aan. Voor mij nog belangrijker is het FAT podium!
Mannen, ik heb mij ongelofelijk geamuseerd gisteren en die XTERRA's zijn iets voor mij. Heb ik geluk gehad dat er geen zwemmen was? Ik weet het niet, het lopen is ook niet mijn favoriet en als de conditie goed is, verloopt het zwemmen meestal ook wel goed. Ik zal nooit toptijden zwemmen, maar bij het lopen doe ik dat ook niet. Knappe prestaties van iedereen en bedankt, ook aan de supporters!
Content van mijn wedstrijd. Dat het een duatlon werd, was uiteraard in mijn voordeel. Zo goed als overal kunnen blijven fietsen ipv wandelen. Het eerste lopen was voor mijn tegen maar niet over de limiet. Tijdens fietsen constant strak tempo maar nergens mijzelf dood geknepen. Op de MTB opgeschoven van 66 naar plaats 31. Het tweede lopen waar ik mits weinig looptraining toch wel schrik van had, viel uiteindelijk goed mee. Met de tanden op elkaar toch nog kunnen opschuiven naar plaats 24. Moe en voldoen een pintje gepakt aan de finish. Dat is ´s avond met de maten huiswaart mocht keren met een slot voor het WK in Maui Hawaii op zak, was helemaal de max. Ik weet niet of ik dit gaan verzilveren, we zullen eerst er al maar eens voor zorgen dat ik weer normaal den trap af kan:)! Merci aan het FATgezelschap ter plaatse en op de after party.
en zo is de Xterra voor iedereen een aparte beleving, elk op eigen niveau ...
na 2 van de TOP-3 Fat atleten een kort beschrijving van de laatste Fatter:
er waren 3 belangrijke punten die me deden inschrijven:
1. het aantal FAT deelnemers, met zovelen dus dat moet ne speciale wedstrijd zijn
2. zwemmen in de Maas leek me wel een uitdaging
3. en de belangrijkste, een wedstrijd op de heroïsche MX-Citadel van Namen
Trainen, 't zal nooit mijn ding worden. M'n eigen oppeppen voor een specialleke lukt me meestal wel aardig. Dat mentaal "gelleke" is voor mij genoeg voor een wedstrijd <1u, maar hier kwam ik duidelijk te kort. Wat niet wil zeggen dat ik me niet geweldig heb geamuseerd.
Dirk maakte me al enkele keren wijs dat het wel eens een wedstrijd van 5u zou kunnen worden, dat begon ik echter pas zaterdagochtend te beseffen. Het doel bij de start was dan ook nergens forceren en zolang mogelijk het verzuren voor blijven.
Het lopen: rustig tempo en zoals Bart al aangaf +- met Bart en Dirk in de wissel. OK, alles nog volgens plan. Bart wisselt traag -maar dat kan als ge de batterij van Uw moteurke nog stiekem onder het zaal moet monteren, wat kan dieë weer vlammen zeg, chapeau! - en ik kom samen met hem uit de wissel.
het fietsen: niet forceren was de boodschap, dat was totdat ik de eerste afdaling tegenkwam. Met ne smile tot achter mijn oren bleek dat ineens omgetoverd te zijn tot een modderige technische speeltuin. Hier zal menig MTB-Fatter van smullen. Weliswaar achteraan het veld, maar naar boven lukte het ook aardig om langer te blijven bollen als menig (ook voortreffelijk technisch rijdend vrouwelijk, lees knap) gezelschap. Als Kadee achteraf vertelt dat hij maar 10m heeft gestapt sta ik terug met de voetjes op de grond. Hij behoort nu ook tot één van mijn helden van de Citadel. De 2e ronde gaat alles al minder vlot en komt er al wel eens een krampke door als ik voet aan de grond moet zetten. De laatste afdaling eindigt letterlijk met een sisser: de laatste km's tegen 5km/u noodgedwongen naar de finish gebold.
Het lopen: na 200m moest ik al gaan zitten: de bovenbenen stonden stijf van de kramp. Gelukkig kwam Dirk al voorbij voor zijn 2e loopronde. Voor de zoveelste keer pept hij me op en trek ik me terug op gang. Naar boven lopen is niet meer aan de orde, maar dat lijkt op mijn positie geen schande te zijn. Als een voleerde wandelclub gaat de ene al iets vlotter naar boven als de andere. De laatste ronde ga ik bij het drinken van een waterke even op de tafel zitten en bied één van de vele bevoorraadsters haar "Jupke" aan. Dat kan geen toeval zijn, met de overwinning op de Citadel van Hakan Carlqvist en zijn "Beer stop" in gedachte neem ik snel een slokje en ga weer met volle moed verder https://www.youtube.com/watch?v=kZWzNd1DLac .
De finish: enkele 100m voor de finish kom ik voorbij onze Fatbussen waar ik nog eens wordt aangemoedigd door de (al gewassen ? Fatters), dat doet me deugd en waar het vandaan kwam weet ik niet, maar ik schiet toch in gang en steek hierdoor nog 4 atleten voorbij. Aan de meet staan de andere Fatters me aan te moedigen, thx guys!
De belangrijkst tip van de dag heb ik zeker opgevolgd: probeer vooral te genieten, 100% geslaagd!
Toen ik een paar jaren geleden hoorde dat Koen VD "een of andere triatlon" had meegedaan ergens in de Vogezen, begreep ik dat allemaal niet goed. Zo ver van huis... Vorig jaar stond ik er zelf aan de finish en was laaiend enthousiast. Toen ik begin dit jaar al opnieuw was ingeschreven voor Xonrupt, stuurde onze andere Koen dat er in Namen ook een Xterra zou georganiseerd worden, 3 weken ervoor. Misschien te veel van het goede, maar gezien de epische locatie (Citadel), waar al zo veel MX-geschiedenis is geschreven, kon ik dit niet laten schieten.
De vorm is/was niet super, maar ik rekende op de basisconditie door het wekelijks zwemmen/fietsen/lopen en had geen enkele last van kwaaltjes. Ik had meer schrik van het relatief gemakkelijk MTB-parcours dat we een paar weken terug verkend hadden. Wel veel klimmen en dalen, maar geen boomwortels, losse stenen, technische singletracks waarop ik gewoonlijk de schade kan beperken tov de lichtgewicht klimmers. Gelukkig was het parcours onherkenbaar geworden owv de overvloedige regenval en was het nu wel een hele uitdaging om recht te blijven op de gladde stenen. Na een looprondje van 4 km zagen Bart, Benny en mezelf dat er al heel wat fietsen uit de wisselzone waren verdwenen. Ik ben niet anders gewoon, en kijk er dan ook altijd naar uit om aan een kleine inhaalrace te beginnen op de MTB. Op de eerste lange slijkerige afdaling kon ik gemakkelijk plaatsen goedmaken, wat goed was voor de moral. Dries kon ik enkele afdalingen later inhalen. Na ca 3/4 ronde, op een steile helling waar ik inderdaad van achteruit niet zo direct iemand verwachtte, kwam Bart erover gevlogen. Dat was alvast 1 illusie armer. Dat hij dan later ook nog zo'n loopprestatie zou leveren, was voor mij de verrassing van de dag, chapeau! Ikzelf probeerde het tempo erin te houden, maar merkte aan het einde van de 32km, dat ik toch al veel geleden had. In de wisselzone kon ik nog even met Tom een woordje wisselen. Voor mij was de loopproef een calvarietocht. Na ca 1 kilometer "lopen" vroeg ik mij ten stelligste af waar ik in godsnaam mee bezig was! Jezelf zo pijnigen met iets wat ik nooit kon, kan of zal kunnen. Soit, de negatieve gedachten toch snel opzij kunnen zetten en mezelf wijsgemaakt dat de 2e loopronde niet nog erger kon zijn. Bij het ingaan van de 2e ronde, kwam ik bij Benny die aan zijn loopavontuur begonnen was en geparkeerd stond met krampen. Ik hoopte dat hij zich naar de finish zou knokken. Aan de finish werd ik opgewacht door de snellere kameraden, en was weer blij dat ik erbij was.
Achteraf in de feesttent kregen we een heerlijk schoteltje friet met gehaktballen in tomatensaus en konden we nakaarten over onze avonturen. Kris werd nog gehuldigd voor zijn overwinning waarna we huiswaarts konden keren. Vanaf nu mag hij de enige echte xterra kopman zijn.
merci gasten voor het doen slagen van "onze dag"
cu
Dirk
Leuke verslagen hier. Ik ben blij dat iedereen er van genoten heeft!
Acheraf bekeken was het inderdaad een topdag, maar daar had ik tijdens de wedstrijd toch soms een ander idee over. Het was niet de wedstrijd die ik in gedachten had. Vooral het lopen was niet wat het in mijn ogen moest zijn.
Aan de andere kant besef ik goed dat ik na 2 sabbatjaren en een voorbereiding van een maand of 4, blij mag zijn met dit resultaat.
Proficiat aan Kris met zijn kwalificatie voor Hawai, dit vind ik sowieso de prestatie van't jaar.
En Bart die me klopt in't lopen, da zal me ook nog efkes bij blijven :)
Op naar de volgende!
Een reactie posten