De Ventoux ... Het mekka van (bijna) elke wielertoerist

Zaterdagochtend vroeg uit de veren voor hetgeen waar we ons zolang op hadden voorbereid. Met vijf gasten uit de Noorderkempen de Mont Ventoux beklimmen. Bij de ene was één beklimming voldoende, de andere ging voor twee en er was zelfs iemand bij die na drie beklimmingen de zon wilde zien opkomen als hij op het topje van de 'Kale berg' stond. Hij ging voor vier (JVL). Ik hield het voor mezelf bij drie beklimmingen langs de drie gekende invalswegen Bedoin, Malaucène en Sault. In die volgorde heb ik ze ook aangevat.

De eerste beklimming ging vlot. Genoeg eten en drinken op zak en gaan voor die banaan. De hartslag onder controle, nog een laatste kleine vitesse overhouden voor de laatste 2 km en het ging als vanzelf.Eens de eerste rit getrotseerd was het niet te lang wachten boven op mijn compagnon (fatter Jan Van Looveren) wegens de koude wind. Dan maar snel afdalen naar het andere dorpje Malaucène. Ik dacht eens even een nieuwe topsnelheid neer te zetten, maar daar was het bibberen van mijn stuur niet bij gerekend. Telkens ik de 60 km/u naderde of overschreed, deed mijn fiets gek en had ik hem niet meer onder controle. Dus langzaam maar zeker afgedaald. Jammer, maar na mijn accident wilde ik niet nog een keer op mijn bek gaan.

Eens beneden de benen los geschud, nog wat koeken binnen gesprokkeld en genoeg gedronken, begonnen we aan de tweede klim. Sommige klasseren deze onder de zwaarste, andere hebben meer last met Bedoin. Voor mij was deze de lastigste. Halverwege komt men aan een zwaar stuk van vijf à zes kilometer tegen 8% bergop waar precies geen eind aan komt. Daar kreeg ik een klopje en kwam ik mezelf effe tegen. Mijn doelstelling voor ogen en mijn compagnon voor me, dreven me wederom naar de top. Eens boven was de pijn snel vergeten, maar de lol was nog ver zoek. Beneden redelijk weer, maar op de top koelt het heel wat af.

Afdalen naar Sault dan maar voor de laatste beklimming. Tijdens deze afdaling had ik al snel door dat we de twee zwaarste beklimmingen al achter de rug hadden. Sault is dan wel een langere rit, maar veel minder stijl. En gelukkig maar ... want eens aan Chalet Reynard volgen de laatste helse 6km. Nog even op die trappers, trekken met die armen, stoempen met de benen en we zijn er ...

Een onbeschrijflijk, heerlijk gevoel houd je er aan over!!!De Mont Ventoux drie maal overwonnen ... Zalig!!!Voor mezelf een knappe prestatie met dank aan een goede organisatie.Volgend jaar leg ik mijn lat weer een beetje hoger ...

Groeten, Maarten
foto's volgen nog

Voor de tijden: klik hier