De Hel van Kasterlee (15-105-30)
1. Chris Maes - 7u30'33
2. Nick Baelus - 7u40'59
3. Tony Goossens - 7u52'32
...
26. Peter Vermeiren - 9u10'31
89. Stefan Fleerackers - 10u27'32
...
226. Stieven Galle - DNF (70 DNFers)
Wa een weer, wa een prestaties en wa een beiren! Peter deed het heel flitsend en ook zijn wissels mogen er zijn, amai. Waar wat dan gezegd van de Stefan, met zijn zwaar loperlijf zoals hij zelf graag zegt. Zwaar dat was het zeker, vooral in het bos bij het MTB'en, maar ja, het blijft DE hel, dat mag niet gemakkelijk gaan.
zondag, december 19, 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
11 opmerkingen:
dikke proficiat.
rs
Respect voor de FAT-beiren. In deze omstandigheden finishen is al een prestatie, laat staan den uitslag!
Weet ni of er nog een Trappisje af kon maar ge had hem zeker wel verdiend.
Grtz, Rob
FAT beiren wa heb ik respect voor jullie en da in zo n weer knap werk
Grtz Steven
Chapeau gasten!
Stevige "Hel",
Gisterochtend op tijd vertrokken met "onze Kris" en "de Fleer" voor een gezellig dagje Hellen in Kasterlee.Al snel werd duidelijk dat het een speciale "Hel" ging worden want er lag al wa sneeuw en er ging nog een pak bijvallen. Om 8hr ging het vuurwerk af en mochten we (eindelijk)beginnen lopen voor onze eerste 15km. Hier had ik mij in een goei duurtempo gezet en kwam ik nog vrij fris aan in 1u02'.Na een snelle wissel begon ik te fietsen met 8'30'' achterstand op de koploper. Hier begon "de Hel".Eerst kon ik niet schakelen want mijne kabel was vastgevroren. volgens mij zeker de eerste 15km in een te klein verzet moeten rijden en zo kwamen er al een stuk of 5 fietsers over.Uiteindelijk kon ik in de eerste ronde nog iets meer dan 23/u rijden wat een schoon tempo was. Vanaf den tweede toer was de sneeuwlaag echter verandert in een ijslaag en was er van fietsen geen sprake meer. De volgende drie ronden ben ik ontelbare keren gevallen met gevolg dat ge op den duur niet meer normaal kunt fietsen.Vanaf den bovenkant van mijn knieen tot aan mijn enkels ziet alles paars en blauw. Mijn heupen hebben mooie vrouwelijke vormen aangenomen en al wat daartussen ligt is precies al 14 dagen dood.Al bij al blij dat ik niets gebroken heb en mijne fiets staat nu ook vol eelt. Dan na het fietsen (eigelijk nog niets vermoeid) beginnen lopen. De laatste 30km heb ik de meeste frustraties wel kunnen verteren en kon ik net als mijn eerste loopkilometers in een strak tempo afwerken.2u25'was een tijd waar ik vooraf voor getekend zou hebben dus nog met een goei gevoel aangekomen. Hier stonden dan een pak supporters die een hele dag in de kou hebben gestaan om voor de Fat-deelnemers te supporteren. Zeer veel dank voor mijne begeleider en al wie daar gisteren is komen kijken(ik ga geen namen noemen want ik moest eens iemand vergeten).Volgens mij zijn er in de Fat-rangen nog zeker een aantal die top tien kunnen halen.To be "een fattertje" or not to be"een fattertje" thats the question.
Nu ga ik van de week alles weer wat aaneen laten groeien en zijn we weeral klaar voor een nieuw seizoen.
Grtz purple Peter
Ah ja, in de Hel is er geene trappist, alleen Duvel.
Ik was bij die supporters en heb meerdere malen mijn petje afgezet voor deze twee binken.
Daar kan je alleen maar RESPECT voor hebben. Knap gedaan BEIREN!
For me your an ironFATTER :-)
Knap gedaan gasten!!!
mvg
stijn
“DE HEL”
Na maanden trainen was het zondag eindelijk zover. 5u uit menne nest om niet veel later met de FAT bus en 2 atleten naar Kasterlee te vertrekken. Onderwegen was het met momenten zeer stil in de kamionet. De spanning was te snijden.
Aangekomen konden we niet snel genoeg in de wisselzone zijn, stoeltje zoeken en af en toe ne goeiendag zeggen tegen andere deelnemers.
Eerst was er nog wel wat twijfel over het fietsparcours, 4 toeren of 9 ingekorte toeren. Uiteindelijk was het zoals gehoopt 4 volledige.
Na een eerste gelleke (dat niet smaakte) en een korte briefing konden we naar buiten. Iedereen die je kent nog succes wensen en na het vuurwerk wachten op het startschot. Rustig aan starten en doseren was de boodschap. Hartslag 165, rustig starten…?
Na 1.16u, den tijd die ik voor ogen had, de wissel in. Droge kledij voor men bovenlichaam, fietsschoenen en helm en vooruit. Intussen had ik al enkele supporters gezien en dat doet enorm veel deugd.
De start v/h fietsen baarde me een beetje zorgen, schakelen ging moeizaam maar ni veel later was ook dat v/d baan. Het bos ingedoken voor een vooropgestelde 5u rijden (die er 6 werden). Met momenten was het spiegelglad en zag je valpartijen aan de lopende band. Zelf heb ik toeren van ongeveer 1.30u gereden en vele malen (mss 20) keren gevallen. Veel vloeken maar nooit panikeren. De bevoorradingen en de aanmoedigingen deden goed en elke ronde kon ik vrij goed men hartslag onder controle houden.
Na 7.15u kon ik uiteindelijk beginnen met lopen (iets wat ik normaal nie graag doe maar nu naar uitkeek). Uit de wissel gekomen en onder luid applaus en geroep gestart met kniepijn aan de laatste 30km. Bart naast me, met telkens op het juiste moment de juiste vraag, geweldig kerel en respect om deze koude te trotseren. 3u aan 10km/u fietsen in en op de sneeuw is ook niet om te lachen.
Na 15km terug onder de (gekke) menigte was een opkikker die 300meter later weg was, vanaf toen wist ik dat de hel nog moest komen en ja idd na 23km was het zover even gestopt bij een bevoorrading en daardoor moeilijk terug op gang gekomen, braak neigingen en geen goesting meer. Na 10min was ik hierboven en toen wist ik niet meer stoppen met lopen en genieten. De laatste km waren geweldig en de aankomst iets om nooit te vergeten.
Victory van Daan knalde door de luidsprekers en de omroeper ging net als ik uit den bol.
Na het aankomen even in de wisselzone tot het besef komen en de emoties proberen onder controle houden…tevergeefs.
Achteraf nog iets gegeten en gedronken en de pijn die ik nu nog voel doet me nog steeds afzien en genieten tegelijk.
Ik wil iedereen bedanken om aanwezig te zijn, alles en iedereen heeft me enorm deugd gedaan.
Ook wil ik velen onder jullie uitnodigen….(nie om te drinken) om volgend jaar mee te doen aan deze fantastische wedstrijd. Dit moet een FAT evenement worden.
Stefan
Voilà, het tweede HELverslag online (KaVee, goed gedaan :-) - nu nog even mijn gedacht ;-)
Zondagmiddag afgezakt naar het besneeuwde Kasterlee. Daar postgevat bij de kroost van Peter en natuurlijk bij verzorgers Kris, Fili en Steven. Tinne en kinderen kwamen er even later ook aan. Ook al is het evenement niet zo druk bevolkt als zeg maar Sterke Peer, toch merk je een bepaalde sfeer/gevoel dat niet te beschrijven valt. Elke toeschouwer leeft heel bewust met de atleten mee.
Peter kwam als eerste door, op weg naar zijn vierde ronde en hij zag er nog fris uit. Een half uurtje later kwam ook Stefan door. Gefocust, dat viel me op. Het fietsen ging hem goed af en het was voor iedereen zwaar door de weersomstandigheden.
Een goed uur later gingen ze moeten wisselen en wij trokken daarom naar de wisselzone. We probeerden dit wat voor te bereiden maar door een lastige tante van 'den bond', was dat niet zo simpel.
Nog snel KaDee en Katrien op de hoogte houden en daar kwam eerst Peter en later Stefan door. Nu moest mijn werk nog beginnen. Wat moet je zoal zeggen tegen een deelnemer? Lastig, want dat het koud is, dat weet die al wel. Dat het sneeuwt is voor hem geen nieuws, maar dat er al veel hebben opgegeven kan misschien een stimulans zijn om zich te onderscheiden. Een tussenstand in de WB-cross dan misschien maar? Of even informeren naar het fietsgedeelte? Stefan was al eens blij dat hij iets kon zeggen had ik de indruk, maar teveel is dan ook weer niet goed. Hij bleef heel voorbeeldig eten en drinken, goed opgeleerd en nog steeds gefocust dus!
We passeerden andere lopers, nog andere passeerden ons, maar Stefan bleef mooi zijn tempo handhaven. De eerste ronde was een eitje, zo leek het. Ergens in de tweede ronde merkte ik een klein verval, logisch. Het deed me gelijk denken aan IronKaDee in Neerpelt, dezelfde loopstijl. Ik wist dat het toen fysiek ECHT zwaar begon te worden. Ik probeerde de aanmoedigingen wat op te drijven om hem hier door te helpen. Stefan bleef lopen, in tegenstelling tot vele anderen en dat was goed, echt sterk eigenlijk en zeker niet simpel.
Het voordeel van de tweede ronde is dat je echt kan beginnen aftellen en dat deden we dan ook. De laatste 3 km gingen heel snel voorbij en als ik er aan terugdenk, ook de overige 27km schoven goed.
Dat de prestatie uniek is, dat is duidelijk, het is buitengewoon en niet velen gegeven. Het vraagt discipline, training, veel geduld en nen MTB (Maarten en Koen VV)!
Zoals Peter terecht zegt, er zijn meerdere FATters die dit werk zouden moeten kunnen, het zal enkel wachten zijn op het goeie moment.
Respect Peter en Stefan (ik krijg er nog kippevel van!)
Bart
Ik kon jammerlijk niet komen supporten maar Bartje hielt me gelukkig regelmatig op de hoogte. Na het lezen van de mooie verslagen, is mijn respect voor beide FATters maximaal (als dat dan al niet was). Hopelijk laten mijn pezen het ooit nog eens toe deze helden te vergezellen.
heb er in het verleden al eens aan gedacht mee te doen, maar met weersomstandigheden als zondag is de kans dat ik uitdoe nihil.
Daarom de grote bewondering die ik heb voor ullie.
bougie
Een reactie posten