zondag, september 14, 2014

Ironman Wales

Ironman Wales (3800-180-42)
1. Matt Trautman - 9u07'28
2. Fraser Cartnell - 9u10'16
3. Peru Alfaro San Ildefonso - 9u18'28
...
210. Ken Joris - 11u54'24
...
2085. ???

14 opmerkingen:

Anoniem zei

"Pain is great"

Zondagmorgen kwart voor 5. Veel bedrijvigheid al in t hotel en voor de wekker het bed uit. Engels ontbijt, extra fruit, magnesium tabletje tegen de krampen en de innerlijke Ken was er klaar voor. Pak aan en richting strand waar het zonnetje boven de waterlijn kwam uitpiepen. Plan was voor de massa op t strand te staan, de meesten kwamen "en masse" van de andere kant naar daar om half 7. Hier hebben we dan een heel jaar voor getraind. Het gevoel zat goed, had na een weekje rust echt zin om er in te vliegen! Na de zwemtraining in zee van vrijdag wist ik wat me te wachten stond in de golven. Sportiviteit troef op strand en na enkele "Good luck mate's" ging de knal en mochten we onder luid gejuich de golven in. De eerste 500 meter naar de boei was het drummen en uitkijken. Een trap op mijn lip, kalm blijven en de ruimte wat zoeken, de massa trekt je gewoon mee. Eens de boei gerond, zat ik in mijn tempo. Wel raar als je buurman de ene ademhaling een meter hoger en de volgende een meter lager ligt, maar ik had mijn mikpunt gevonden en kon vlot doorzwemmen. Na het eerste rondje even het strand op waar de verbazing op vader Joris zijn gezicht stond dat zoonlief met de glimlach passeerde. Beetje verder stond Els en haar zus te roepen, duim omhoog, borst vooruit en terug de golven in. Ronde 2 ging zelfs naar t gevoel nog beter en na 1u18 kon ik de helling naar boven oplopen. Achteraf moet ik zeggen dat ik van mijn vroegere zwarte beest het meeste heb genoten. Honderden mensen roepen je omhoog, even schoenen aan en een tussen loopje dwars door het stadje naar wissel 1. Niet normaal hoeveel volk er stond te supporteren. Triathlon leeft echt in Wales. Aan de wissel zak direct gevonden en even op de stoel om t fietsmateriaal aan te doen. Er stonden nog een pak fietsen, dat is ooit ook anders geweest. Fiets op en gelijk strak tempo. Eerste stuk was wind mee, vlammen en genieten. Even de kluts kwijt: ah ja, links rijden en rechts voorbij steken! Ik passeerde de collega's bij bosjes en zeker bergop merkte ik dat het goed zat. Op het verste punt u turn en tegen de wind in terug. Ik lag ideaal op de fiets dus kon mooi mijn tempo houden en blijven inhalen. Onderweg was t precies Vlaamse kermis in elk dorp waar we doorkwamen: fanfare, muziek, pakken volk. En roepen deden ze voor iedereen. In de afdaling ging er iemand net voor me hard uit de bocht, uitkijken geblazen. De streek had veel weg van Toscane, het parcours van de Amstel Gold maar dan met langere hellingen, afgewisseld met af en toe een kuitenbijter (tot 20%!). De groepen begonnen verder uit mekaar te liggen maar op elke helling kon ik wel een tiental bikkels blijven passeren. Tot ik een Duitse prof dame te stekken had net voor een top die van geen wijken wilde weten. In de afdaling kwam ze me,terug voorbij, toen ik 72 km/u ging... Ik er terug voorbij bergop, zij terug in de afdaling. Zo hebben we een keer of 5 haasje over gedaan tot we plots op een helling kwamen die in de Ronde niet zou misstaan. Zij bleef op groot blad en ontplofte, ik was weg. Volgende helling kreeg ik een tour De France gevoel: rijen aan twee kanten van de helling waar het baantje naar de top steeds smaller werd en waar je op t laatst nog net tussen de mensen kan. Bij Triathlon wordt echter niet geduwd! Einde van toer 1, elk kwartier gegeten en qua tijd voor op schema. Nu ik wist dat de laatste 20 KM je uitwrongen, wat gedoseerd in t begin van ronde 2. Goeie keuze want bleef elke helling bikers passeren. Na 5u58, gemiddelde van net boven de 30 km/u, 2351 hoogtemeters zat ik voor op mijn schema bij de wissel. Duim omhoog naar de supporters, big smile, Rode zak pakken, loopschoenen aan en gas geven. Het volk stuwde je het stadje uit, waar de hellingen je toelachten.

Anoniem zei

Man, daar hadden we niet op getraind. Omhoog en naar beneden lopen is toch iets anders dan op t strand rechtdoor. Ronde 1 ging nog vrij vlot en zonder stoppen. Had me verplicht om af en toe eens te nippen van een gelleke, die al lang niet meer smaakten. Na ronde 1 wisten we wat er kwam en kreeg ik het een eerste keer moeilijk op een helling. Op de briefing de dag voordien hadden we de gouden tip gekregen: als t zwaar wordt, wandel dan door de bevoorrading, eet en drink een beetje en loop dan door naar de volgende bevoorrading. Halfweg ronde twee werd dat het stramien. Energie boost ophalen bij t vrouwke en de pa (die steeds met zijn camera aan t worstelen was bij de passage), tanden bijten. De high five's met de kids in t stadje werden hoe langer hoe lastiger, focus houden. Intussen waren er meer aan de wandel dan aan t lopen. Ronde drie krackers beginnen eten want merkte dat ik tegen krampen begon te komen wegens te weinig zout. Laatste keer rechts en de laatste ronde in. Bobijntje was af, wat er dan allemaal door je hoofd gaat.... Mijne schat had de avond ervoor een filmpje laten zien van het thuisfront, de kids, de family, de FATters, gaf terug wat kracht. Nog 2 km en peng, kramp in de linkerbil. F*ck! Wat nu,ik moest door. Even stretchen en de pijn ging langzaam terug weg. Blijven lopen. 200 meter later, terug omhoog en peng, kramp in de rechterbil. F*ck! Terug stretchen, komaan, laatste helling en dan t stadje door. Eens de helling af voelde ik niets meer. Het volk riep je naar de streep,toen ze zagen dat je vier bandjes had. Intussen hadden de meesten ook al enige pinten achter de kiezen wat de sfeer alleen nog oppepte. Laatste bocht en ik mocht links richting finish. Wat je dan voelt, als je tussen al,die,mensen de rode loper op loopt, de speaker die roept "Ken Joris from Belgium: YOU ARE AN IRONMAN!". Kippenvel.... Mijn vrouwke vastgepakt en efkes heel stil en klein geworden... Aan iedereen die ergens er aan denkt om een volledige te doen: DOEN. Ik hoop dat jullie gezin je even hard zal steunen om te trainen (merci sjoe en kids &family), dat je evenveel toppers van vrienden hebt die je op moeilijke momenten mee uit de zetel halen om te trainen (merci zwemmers van Zundert en FAT bikers) want een triathlon is minder een individuele sport dan de meesten denken....

Iron Joris (den eerste en voorlopig ook de snelste ;))

Ben zei

Graaf Kenneke ! Proficiat makker !

Koen VV zei

Sterk werk Ken, vanaf nu ist officieel IRON KEN!!

Fili zei

sterk werk Ken,proficiat!

Kavee zei

Heel sterke prestatie Ken!! Als eerste IM direkt voor de zwaarste gaan en dan zo uitpakken, respect!!

Anoniem zei

Proficiat, Ken !!!
wezel omslagpunter Luc Vrins

Golden Boy Stanny zei

Amai wat een verslag.Respect IRON KEN.

steven bogaerts zei

bereprestatie, ooit waarde nen even grote klungelaar int water dan ik, maar doorzetting loont altijd.
Respect.

Anoniem zei

Opnieuw een iron man onder de FATers. Het blijft iets onvoorstelbaar: een jaar trainen, en dat dikwijls op momenten wanneer een doorsnee-burger in zijne zetel of bed zit. Dan heb je karakter en veel motivatie.

Dit erg knappe verslag (pure promo voor de sport), doet me trouwens terugscrollen naar andere verslagen van vroegere topprestaties. Motiverende lectuur.

chapeau Ken

Dirk

Anoniem zei

Kan gedaan IRON KEN, daar kunnen wij maar van dromen...
SB

Stefke zei

Proficiat met je prestatie Ken !

Dries VV zei

Ferme prestatie Ken, dikke proficiat!

Robke zei

Kiekevellentekst Ken!
Klak af!