De Lollepotters (300-16-4)
1. Tim Brydenbach - 48min24
2. Jan De Henau - 48min48
3. Sam De Bruyn - 48min56
...
4. Maarten Joris - 49min47 (1° +35)
32. Senne Vermeiren - 53min35
40. Stijn Bogaerts - 54min28
56. Dirk Van Dyck - 56min12
102. Ils Aernouts - 59min30 (1° +35)
106. Filip Vermeiren - 59min49
232. Benny Carvers - 1u07'50
...
317. Jitse Verhaegen - 1u36'31
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Er worden precies nog weinig verslagen geschreven. Nochtans ben ik steeds benieuwd naar het relaas van anderen hun wedstrijd.
Hoe ik de Lollepotters beleefd heb? Ik voelde dat ik in vorm geraakte voor de Xterra. Daarom wilde ik een laatste spurt inlassen voor mijn eerste grote wedstrijd dit jaar. Bij het ingaan van het water liep het totaal mis. De start lag anders dan de andere 9 jaar dat ik meedeed. We moesten via een ponton het water induiken om dan massal 300 meter af te haspelen. Waarom het ponton? Ik weet het nog steeds niet. Wat ik wel weet (en de lezers ook ondertussen), is dat daar mijn voet serieus is omgeslagen. Een dikke "Godverdomme" en "Auw" waren de eerste woorden die uit mijn mond kwamen, maar veel tijd om er bij stil te staan, had ik niet. Het water in en aanvoelen. De eerste 100 meter deed ik enkel op mijn armen. Daarna ging het beter en voor ik het zelf besefte kwam ik als 4de uit het water. In al die jaren had ik dit scenario nog nooit meegemaakt. Dan zeer snel gewisseld en als vierde kwam ik de dreef uit. Volle kracht ben ik naar 2 ploeggenoten van, Belgisch kampioen, Tim Brydenbach gereden om diezelfde persoon iets later op te pikken. Met zijn vieren de BIORACER sneltrein afhouden was onbegonnen werk. Zeker wanneer bleek dat er een zieke in onze groep zat. Tim fietste nochtans zeer sterk. Een lichte snotvalling liep ik op toen JAN 'KANON' De Henau zijn gas opentrok na de 180° bocht op het vliegveld. Rob K probeerde naar het wiel te gaan met Sam in zijn zog. Dit zonder resultaat. Ik had er nochtans op gegokt, maar het gat werd niet dicht gereden. Met zeven achter Jan met twee ploeggenoten in ons peleton was onbegonnen werk. Ze hielden regelmatig de benen stil. Naar het einde toe probeerde Sam de weg af te snijden zodat ik niet als eerste in het 'beruchte' paddeke, maar sportief als hij is, liet hij me door.
Het zou op het lopen aankomen. Tim was razend snel, dat bleek de zondag in Retie ook nog. Jan was ver weg en Sam kon ik niet aanklampen. Aangekomen als vierde en voet stond op springen. Geen medaille, Xterra op spel gezet ... HET LEVEN VAN EEN ATLEET KAN HARD ZIJN :-) Dus doorgespoeld met Westmalle's goud!!!
Lollepotters ... Knappe organisatie
Een reactie posten