1. Grégoire Coppens - 59min37
2. Nicholas De Laet - 1u00'12
3. Dimitri Scheers - 1u01'01
...
13. Maarten Joris - 1u03'42
...
162. Cai Lesaffer - DNF
Maarten werd de 3e zonder licentie, puike prestatie dus!
zondag, mei 29, 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
29 mei, ik wilde nog eens een voorgerechtje proeven van het triatlon gebeuren. Even de kalender gecheckt en nog snel ingeschreven voor die van Brasschaat. Niet ver en niet duur (30 euro en een zoggs zwembril van 24 euro gesponserd). Na de 10 miles nog wat blijven aanmodderen met trainingen, maar zoals nooit in mijn sportleven met enige consequentie. Ik moet zeggen dat ik er wel zin in had. Eerst de echte mannen gaan aanmoedigen. Ouwe Joris, de waterrat en E.T. brachten het er zonder kleerscheuren vanaf. Om 12.15 uur was het aan de raketjes. Samen met Steven A. stond ik aan de start. Als ik hem moet geloven had hij van augustus niet meer gezwommen. Dezelfde situatie als de mijne, bouwen en kindjes maken. Het startschot werd gegeven en ik, die dacht dat hij wel kon zwemmen, werd meteen met de neus op de feiten gedrukt. Het ging van geen meter. Opgepompte armen, geen ritme, trekken en stoten enz. Hetzelfde gevoel als de Ken op de 1500 meter denk. Eens uit het water sprong ik de fiets op om de schade te beperken. Ik heb gesleurd aan dat stuur en alles gegeven wat er in zat. Eén voor één raapte ik zonderlingen op. Tot ik aan het groepje met Joris Sels en Alexander A. (T-fatter) was. Daar even terug op adem komen en terug aan de kop. Het tempo lag iets te laag naar mijn zin. De strakke wind maakte het er niet eenvoudig op, maar dit was (zoals gezegd) het voorgerechtje van 't triatlonseizoen. Een intensieve training dus.
Op de bredabaan (windaf) kwam Joris S. me ter hulp en bracht het tempo naar de 50,7 km/u. Als een kaartenhuisje viel de groep uit elkaar. Wij met zijn tweeën naar de volgende gereden en dat was mijn redding. Eindelijk iemand die wel mee over pakte en het tempo strak hield. Jammer genoeg had Joris moeten lossen omdat er iemand anders het vertikte om 't gat dicht te rijden dat er was gemaakt. Soit, met vermoeide benen aan de loop begonnen. De eerste honderd meter kwamen de krampen opsteken, maar 'k heb ze kunnen onderdrukken. Het fietsen eistte zijn tol wel. Het tempo zat redelijk, maar niet op 10 miles niveau. Ik kreeg Steven A. terug in het vizier. Onder luide aanmoediging kwam ik iets dichter, maar niet genoeg. Ik ben gestrand op een 13de plaats. Conclusie: Als het zwemmen beter was, had ik minder vermoeid kunnen lopen en zat er een top 10 in. We blijven de lat hoog leggen. Volgende week nog eens trainen in Meer. Groeten,
RAKET
Een reactie posten