Xterra Xonrupt (1500-40-10)
1. Ruben Ruzafa - 3u18'09
2. Bradley Weiss - 3u23'21
3. François Carloni - 3u24'55
...
67. Kris Driessens - 4u08'29
153. Maarten Joris - 4u26'36
241. Stijn Bogaerts - 4u40'57
301. Dirk Van Dyck - 4u51'10
385. Ken Joris - 5u03'17
...
887. Mathieu Chichery - dnf
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
13 opmerkingen:
Xterra France moest het hoogtepunt worden van mijn sportief jaar 2015. Vanaf januari besliste een hardnekkige patellapees daar tot nu toe echter anders over. Dus met een mindere voorbereiding maar wel met een aangenaam FAT gezelschap ben ik dan toch maar vertrokken naar de Vogezen voor mijn tweede off-road triatlon. Dat ik zou kunnen meedingen naar een ticket voor het WK in Hawaii, was dit jaar zo goed als nihil. Enkel als alle omstandigheden mee zouden zitten, was er nog een waterkansje. Dat klein beetje hoop werd me snel ontnomen toen ik een uur voor de start hoorde dat wetsuits niet toegelaten werden. Ook de abnormale temperatuur (37graden) speelde niet in mijn voordeel. Aan de startlijn voelde ik me alles behalve fris en klaar voor de strijd. Om stipt 14 uur weerklonk het kanonschot en weg waren we. De eerste vijfhonderd meter waren echt slecht. Daarna (na een onderwater boerke) had ik het gevoeld dat het iets beter ging. Toch was mijn zwemtijd niet goed (31,5 min en ruim 3 min trager dan vorig jaar) en kon ik pas als 508ste beginnen fietsen. Daarbij kwam dan nog eens dat het op de eerste beklimmingen drummen was. We moesten meermaals te voet naar boven ipv te fietsen. Zo tikken de minuten achterstand natuurlijk snel aan. De eerste die ik tegenkwam was Dirk, die me wijselijk aanmaande om rustig te blijven. Iets verder haalde ik ook Stijn en Maarten bij. Na de eerste 5 km kwam er wat meer ruimte en kon de inhaalrace beginnen. Echter door de hitte had ik me voorgenomen nergens tot het uiterste te gaan. Het fietsen ging dan ook behoorlijk en dit jaar gelukkig zonder materiaalpech. Na ruime 2,5 uur mountainbike kon ik als 82ste beginnen aan de 10km trailrun. Bij de eerste beklimming voelde ik zeer goed dat ik niet dezelfde loopbenen had als vorig jaar. Het was met momenten echt tegen de krampen aan naar boven klauteren. Ons Katrien reikte me onderweg nog een laatste gelleke aan maar dat kreeg ik zelfs niet meer door mijn strot. De hitte had me blijkbaar toch goed uitgewrongen. Na een klein uur lopen, haalde ik na 4u8’28’’ als 67ste de eindmeet. Ook de andere FATters zag ik redelijk groggy aankomen. Na wat afkoeling en een paar pintje ging het bij meesten al veel beter. Het weekend met allen afgesloten met een grote satéke en een paar Pelforts. Nu voelen de beentjes nog behoorlijk stram aan maar ik ga deze geweldige wedstrijd nog wel eens meedoen. Hopelijk dan met een betere voorbereiding, minder warm weer en hetzelfde gezelschap. Echter het uit de brand slepen van een slot voor Hawaii gaat de komen de jaren wreed moeilijk worden daar er een paar kleppers uit de top40 volgend jaar 40 worden. Misschien opent een volgende age-group binnen enkele jaren weer nieuwe perspectieven. Ondertussen ga ik proberen mijn fysieke (knie)problemen weer onder controle te krijgen en blijven trainen en genieten. GO FAT GO!
CU, KaDee.
Vorig jaar november heb ik me laten zot maken door ouwe Joris om nog eens een uitdaging aan te gaan. Samen met Maarten, Dirk, Kris en Ken ingeschreven in de Xterra France. Enkele uren voor de start dacht ik, "Had ik maar met den BIR meegedaan" en zondags een toereke met de Ketting gaan fietsen!!! Maar dan zijn geen uitdagingen meer. Samen de Maarten gestart, aan het keerpunt zag ik hem hangen aan de boei hij had krampen!! Gewoon gezwommen 29,08 m uit het water, zonder pak. Eerste MTB ronde goed gedoseerd door de hitte. De Kris kwam er al direct over, halverwege de eerste toer kwam den Dirk ook nog praatje doen. Ik liet hem begaan want in de afdalingen kan ik hem toch niet volgenen. Beneden stond Dirk zijn band bij te pompen,wat wel spijtig was voor een onderlinge strijd!! Tweede toer heb ik er een lap opgeven en de benen voelde goed aan en heb ik ongeveer een 150 man kunnen inhalen (volgens de uitslag zwemmen/fietseen)
Lopen is een probleem maar dat wist ik al, zeker met een rug die enkele weken overkop is geslagen!!. Maar toch vol gehouden, ongeveer 50 man is mij voorbij gelopen. Ik ben content van mijn wedstrijd en heb er zeker ook van genoten. Aangekomen op plaats 241 (van de 1000 ingeschreven deelnemers)
MTB was super graaf ook het gezelschap en bedankt de assitentie voor de banaan en het vervoer!!.
Ken als je nog eens uitdaging hebt laat je dat maar weten!!
Tot de volgende,
Stijn Terra
Prachtige prestaties allemaal Proficiat!
@ Stijn ik weet zo nog wel een uitdaging... Iron Stijn!!
sjieke dinges mannen, maar volgend jaar wordt ge allemaal ergens anders verwacht.
tot in de komende loenhoutse wedstrijden
Deelnemen hing er 4 weken geleden met zijn poten uit: diepvries op mijn eentje verhuisd en verschot in de rug. Daarbij nog de meerdaagse werktrips naar Hambug, Tarragona en Istanbul en dan weet je dat het "gene vette" zal zijn. Aangezien ik mee t spel op de wagen had gezet en vader Joris ook mee ging kon ik niet meer terug. S middags lekker warm en kregen we t heuglijke nieuws dat zwempakken verboden waren. Ik moet zo onder de indruk zijn geweest dat ik vooraan het zwempeleton startte met als gevolg dat ik een 600 man over me kreeg. Daarmee was de wedstrijd in de wedstrijd met de collega FATters ook meteen over. De focus stond op overleven en de meet halen. Het MTB parcours was top, al was het in het begin vaak aanschuiven en duwen. Met een goei tempo zonder te forceren toch meer dan 300 collega bikers ingehaald, op,schema met eten en drinken. Bij de wissel was vader Joris al verbaasd dat ik nog liep ook toen ik passeerde. Tot in t bos toch want daar waren stukken waar t omhoog wandelen was geblazen. Even recupereren aan de bevoorradingstandjes en rustig verder. Op t hoogste punt werd ik wat dizzy, puur gebrek aan training. Opgave met een FAT pakje aan kan echter niet dus blijven bijten tot over de meet waar de collega FATters al aan t genieten waren van een pintje. Mij smaakte dat toen nog niet, de Chimay later op de avond des te meer! Nog proficiat aan de mede FATters, stuk voor stuk beresterk! Op vraag van de Stijn zal ik tijdens mijn verlof eens nadenken over de volgende challenge. Er kwam al een tip over iets van oldtimers, hotels en lekker eten....
Au revoir
IK
proficiat Xterra boys ! Ik ben fier op jullie ! Ik hoop dat ik later ook zo groot mag worden als jullie ! Ben
prachtprestatie mannen, uitdagingen zijn er genoeg maar zo nen x-terra wil ik ooit zeker nog eens doen ! volgende uitdaging is Neervenkermis, allen op post !
grts
Knappe prestaties mannen, tegen die temperaturen!!
Een week terug vanuit de Hel van de Vogezen en enkele dagen na de Hel van 't Neerven volgt hier mijn verslag:
Mijn omgeving wist dat DE XTERRA FRANKRIJK met vette stip stond aangeduid in mijn agenda. Maanden terug had ene 'Ouwe Joris' een uitdaging gelanceerd via mail en binnen FAT zijn er altijd wel gekken die daarop ingaan. Ik was één van hen. Waarschijnlijk omdat ik over ongelofelijk MTB talent beschik, was ik meteen verkocht. Ik had er in ieder geval hard voor getraind. Mijn buurman zag me nog nauwelijks lopen. Stond ik zo scherp, lag het aan mijn snelheid of was hij niet op tijd wakker? Ik had er veel (lees dan vooral pintjes) voor laten staan. Mensen die mij kennen, weten dat ik daarvoor een bepaald karakter voor nodig heb. Ik had het er wel voor over, want ik voelde me per maand beter en beter worden. Tot een week voordien de sportgoden er anders over beslisten. In de triatlon der triatlons (daar waar alles begonnen is voor velen onder ons), de Lollepotters, slaagde ik mijn voet om bij het ingaan van 't zwemmen. Hetzelfde pittige, koppige, vastbesloten karakter maakte dat ik die wedstrijd uitdeed en als 4de eindigde. Het verhaal is jullie ondertussen bekend.
In ieder geval was dit een serieuze domper op het sportieve feestje dat nog moest komen. Mijn voet was dik en kende alle kleuren van de regenboog. Gelukkig geen spierscheur, wel een zware verstuiking. Veerle, de kiné, heeft er alles aan gedaan om mijn voet op orde te krijgen. De dag voor vertrek vroeg ik haar professionele, maar vooral eerlijke, advies en ze raadde het looponderdeel af. Rusten, ijs, voet omhoog ... meer viel er niet aan te doen! Een brace had ik al meegekregen van haar. Jeroen D. vertelde dat ik de moment zelf moest afwachten. Marc H. wist me nog een Japanse filosofie uit te leggen, waar ik hier niet verder over ga uitwijken.
Ons moeder maande me aan om voorzichtig te zijn (dit doet ze al 36 jaar), ook Griet had er geen gerust gevoel bij. Zelf zat ik weer te twijfelen.
DE WEDSTRIJD ZELF:
(wordt vervolgd)
De dag voor de race had ik met mijn neef (den ouwe) het zwemparcours verkend in een wetsuit. Het water was zalig. Zelfs iets te warm, want we koelde niet af. Deze discipline bezorgde me geen zorgen. Het MTBparcours verkennen was geen optie die dag. Het zou toch afzien worden.
De dag zelf bleek dat we de wetsuit mochten laten voor wat hij was. Voor mij was dit geen probleem, tot ik krampen kreeg aan de eerste boei. Nog nooit had ik op die plek krampen gehad. Stijn B. zag ik passeren. Gerust was ik niet, want op die moment zouden er nog ongeveer 900 mensen me passeren en ieder is met zijn wedstrijd bezig. Daarop besloot ik om naar rechts uit te wijken, me af te zonderen en iemand van de organisatie te roepen. Ik viel snel op en ene meneer sprong meteen uit zijn bootje om me in het water te strechen. Het ging beter, maar ik was nog steeds niet gerust. Uiteindelijk het zwemonderdeel redelijk afgewerkt en mocht het MTBken beginnen. Die ene spier was al gespannen, de rest volgde meteen. Vanaf minuut 1 bergop met nog een 100-tal andere freaks. Dit zorgde voor de nodige chaos op de single tracks. Opstappen, afstappen, vloeken, tieren, trekken, duwen ... ALLEZ-ALLEZ-ALLEZ-ALLEZ was alles wat er uit die Fransmannen hun mond kwam. Ik kreeg met momenten op mijn 'seiskes'. Met andere woorden, ik was geprikkeld.
Gelukkig werd na de eerste beklimming het kaf van 't koren gescheden. KADEE was ondertussen al gaan vliegen natuurlijk. De afdalingen gingen redelijk. Super parcours, super organisatie en super sfeer maakte dat ik in de wolken was. Mijn machine werd door menselijke paardenkracht vooruit gestuwd! Heerlijk ...
Na dit prachtig staaltje MTBken gingen we over naar de trailrun. HALLELUJAH, wat was dat. Ik wist dat dit nu mijn minste onderdeel ging zijn, maar zo hard heb ik zelden afgezien. Ik liep weliswaar tegen 80% en moest goed uitkijken waar ik mijn voet plaatste, maar echt tempo maken zat er totaal niet in. Klimmen, klauteren, wandelen, doorzetten, steken, drinken, gellekes, overleven, ... allemaal woorden die deze run omschrijven!
NA 4u en 26min kwam ik met een tevreden, maar dubbel gevoel over de meet!
XTERRA FRANCE: I'll be back ... HARDER - BETTER - STRONGER - FASTER :-)
Dit was voor mij één van de mooiste wedstrijden. Vooral de aanwezigheid van vrouw en kinderen + nonkel Frans + FAT supporters en 4 andere Wacko Jacko's maakte dit feestje compleet. Alle andere uitdagingen zijn natuurlijk welkom.
FAT 4-EVER!!!
Ergens eind vorig jaar in het zwembad van Zundert kwam Ken met het idee om aan deze off-road triatlon mee te doen. Ik stond niet te springen om te trainen voor een wedstrijd van 4 a 5u maar het promofilmpje op youtube deed zijn werk.
MTBken ipv koersen en “maar” 10 km lopen, spraken me wel aan. Nochtans, ervaringsdeskundigen Kris D en Koen VD spraken van de inspanning van een halve triatlon, wat ik moeilijk kon (lees: wilde) geloven. Ik had namelijk een paar jaar geleden in Deinze ferm mijn peren gezien en was niet van zin om zo’n foliekes nog over te doen. Anyway, de datum was geprikt.
Zoals dat dan gaat, heb je toch ambities en allerlei specifieke trainingen in gedachten. Maar zoals dat ook bij mij dit jaar het geval was, viel dit volledig in het water owv een nog steeds aanhoudende schouderblessure en een knieblessure in het voorjaar. De fietsbenen kwamen de laatste weken dan wel tot leven.
Zaterdagnamiddag trokken Kris, Stijn en mezelf het bos in om het fietsparcours te verkennen. Gezien de hitte was dit waarschijnlijk niet verstandig, maar voor mijne moral was dit wel goed. Het rondje was pure fun: steile klims en afdalingen, massa’s boomwortels, stenen en een grote spectaculaire houten constructie aan de finish.
Over de wedstrijd zelf kan ik kort, maar daarom niet minder enthousiast, zijn: het zwemmen ging heel goed (rustiger is rapper), het fietsen was één en al actie (met meer lucht in mijne voorband had ik Stijn zenuwachtig kunnen maken) en tijdens het lopen (vaak wandelen) kwam het gebrek aan duurtraining tot uiting.
Ik heb enorm genoten van de sfeer, organisatie, parcours, supporters, gezin en vrienden. Normaal blijf ik rond de kerk voor mijn sportieve exploten, maar hiervoor ga ik vermoedelijk volgend jaar opnieuw een uitzondering maken!
Dirk
Hoe, gaan we terug volgend jaar ofwa? Stijn, staat die oldtimer al in uw garage???
Prachtig!
Een reactie posten